در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد تا روی در این منزل ویرانه نهادیم

در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را مهر لب او بر در این خانه نهادیم

در خرقه از این بیش منافق نتوان بود بنیاد از این شیوه رندانه نهادیم

چون می‌رود این کشتی سرگشته که آخر جان در سر آن گوهر یک دانه نهادیم

المنه لله که چو ما بی‌دل و دین بود آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم

قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ یا رب چه گداهمت و بیگانه نهادیم