به نام خدا

ای پادشاه حسن خدا را بسوختیم آخر سؤال کن که گدا را چه حاجت است

ارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست در حضرت کریم تمنا چه حاجت است

محتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت است

جام جهان نماست ضمیر منیر دوست اظهار احتیاج خود آن جا چه حاجت است

آن شد که بار منت ملاح بردمی گوهر چو دست داد به دریا چه حاجت است

ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است

ای عاشق گدا چو لب روح بخش یار می‌داندت وظیفه تقاضا چه حاجت است

حافظ تو ختم کن که هنر خود عیان شود با مدعی نزاع و محاکا چه حاجت است

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد تا روی در این منزل ویرانه نهادیم

در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را مهر لب او بر در این خانه نهادیم

در خرقه از این بیش منافق نتوان بود بنیاد از این شیوه رندانه نهادیم

چون می‌رود این کشتی سرگشته که آخر جان در سر آن گوهر یک دانه نهادیم

المنه لله که چو ما بی‌دل و دین بود آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم

قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ یا رب چه گداهمت و بیگانه نهادیم